Ojciec sceny narodowej, aktor, reżyser, dyrektor teatru. Bogusławski, gdziekolwiek by się nie pojawił, niemal natychmiast zakładał polską scenę, a jeśli ją opuszczał niejednokrotnie nowy teatr działał dalej jako samodzielna placówka. Swoich współpracowników uczył gestu i wymowy, dbał o większą naturalność aktorskiego przekazu. Bogusławski przyczynił się do rozwoju wielu aktorskich talentów. Wojciech Romuald Bogusławski urodził się 9 kwietnia 1757 w Glinnie.
Obok tragedii klasycznych wprowadził na polskie sceny także Szekspira, którego grano w tłumaczeniu z przeróbek. Sam napisał kilka utworów oryginalnych, a poza tym tłumaczył, adaptował, przerabiał i dostosowywał do realiów polskich wiele sztuk francuskich, niemieckich, angielskich, włoskich; jest autorem ponad osiemdziesięciu tragedii, komedii, dram i librett operowych. Początkowo Bogusławski hołdował francuskim regułom klasycznym, później jednak propagował przede wszystkim umoralniające i bliższe życiu niemieckie dramy. Grał Jeana Racine'a, Moliera, Voltaire'a, Pierre'a Beaumarchais'go, Denisa Diderota, Fryderyka Schillera, Gotholda Ephraima Lessinga. Obok ambitnego repertuaru wystawiał przyciągające publiczność melodramy i wodewile, a także opery i balety.
Karierę teatralną rozpoczął w 1778 roku wstępując do zespołu Ludwika Montbruma. Od 1781 roku grał we Lwowie w trupie teatralnej Agnieszki i Tomasza Truskolaskich. Niebawem przeniósł się do Warszawy i został zaangażowany do Teatru Narodowego, a rok później został dyrektorem zespołu polskiego. W 1785 roku założył teatr w Wilnie i prowadził go przez pięć lat. Stworzył bardzo dobry zespół aktorski, z którym wrócił do Warszawy, gdzie ponownie objął kierownictwo Teatru Narodowego. Jego druga dyrekcja trwająca od 1790 roku do upadku Powstania Kościuszkowskiego to okres budowania sceny narodowej z prawdziwego zdarzenia z jej artystyczną, społeczną i obywatelską misją. Bogusławski uważał teatr przede wszystkim za szkołę dobrych obyczajów, traktował go jako trybunę, z której można głosić idee narodowe. Jako zwolennik obozu reform, wprowadzał repertuar podejmujący najważniejsze sprawy Polaków. Jego najsłynniejsze dzieło ''Cud mniemany, czyli Krakowiaków i Górali'' wystawił w 1794 roku, w przededniu wybuchu powstania. Publiczność bez trudu pojęła polityczne aluzje i partie z ''Krakowiaków'' śpiewała niebawem cała warszawska ulica. Za wystawienie ''Cudu mniemanego'' Bogusławski miał być aresztowany, podobno nie doszło do tego dzięki interwencji marszałka wielkiego koronnego Moszyńskiego. Sztuka została zaś zdjęta przez cenzurę po trzech przedstawieniach.
Po upadku powstania Bogusławski wyjechał z Warszawy do Lwowa zabierając ze sobą sporą część teatralnej garderoby, rekwizytów i bibliotekę teatralną. Założył tam polski teatr, który działał pod jego kierownictwem do 1799 roku. Po długich pertraktacjach z cenzurą ponownie wystawił tam ''Krakowiaków i Górali''
W 1811 roku zorganizował pierwszą w Polsce Szkołę Dramatyczną. Napisał dla niej podręcznik "Dramaturgia, czyli Nauka sztuki scenicznej". Pod koniec życia spisał i ogłosił "Dzieje Teatru Narodowego", a także zebrał i podał do druku swoje "Dzieła dramatyczne". Ostatni raz na scenie wystąpił w 1827 roku.
Latem 1829 bawił w Warszawie, być może przypatrując się koronacji Mikołaja I, tu zachorował i po kilkutygodniowej chorobie zmarł w dzierżawionym od dawna dworku na Nowolipkach.
Polecamy obszerną biografię Bogusławskiego w dziale historia - kultura PAI.
Wojciech Bogusławski w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ